Bu deplasman hikayesinin bende çok farklı bir noktası var. En son küme düştüğümüz zaman Sakarya’da olan babam o günden sonra ilk defa deplasmana geliyor ve bende ilk defa ‘adam akıllı’ babamla deplasman yollarına düşüyordum.
Diğer önemli noktası ise hepimiz için tarihin Mayıs 16’yı göstermesi…
Bursa Erkek Lisesinde okuduğum dönemlerde, Emre Kaya isminde Adıyaman’dan gelip yatılı okuyan iyi bir çocuk vardı sınıfta, çocuğa Bursa’da merak ettiğin bir şey var mı? diye sorduğumda maça gitmeyi istiyorum demişti. İçerideki ilk maç yanlış hatırlamıyorsam hafta içi öğlen saatlerinde İstanbulspor maçıydı. Okuldan firar edip bir şekilde gitmiştik maça, maçın başını kaçırmıştık ve içeri girdiğimizde çoktan golü yemiştik. Maçta 1-1 berabere bitmişti sanırım.
Böyle dönemleri hatırlayan bir taraftar olarak ve Kupa’da çeyrek finali gördüğüm(üz) son dönemlerde finale çıkmak gerçekten çok güzeldi. Kupa’yı alamasakta o duyguyu yaşadık ya oda yeter. Canları sağ olsun hepsinin…
Dün beni üzen tek şey bize yakışmayan mücadeleydi. Maç sonu futbolcularımız, önümüzden geçerken bazı şeylerin gerçekten farkına varmışlardır umarım. Arkalarındaki sevdalıların onlar için nelere göğüs gerdiklerinin ve kendilerinin ne yapması gerektiğinin umarım farkına varmışlardır.
En çok gurur veren ise bu tarif edilemez Sevda...Herkesin çocukluk ve ilk aşkı olan Bursaspor’a karşı olan saf ve tertemiz sevgisi…Orada bulunan genci yaşlısı her birimiz haykırdık sevdamızı cümle aleme; durmadan, bıkmadan, usanmadan, gırtlakları patlatırcasına. Hani inadına dersin ya aynen öyle.
Ve Heykel’e çıkıp kutlama yapan dev yürekler,
Selam olsun hepinize…
Mahşere kadar sürecek bu kavga, hep beraber omuz omuza…
(Bir düzeltme yapayım; Lise yıllarındaki anımdan bahsetmiştim dördüncü paragrafta, o maç 3-1'lik galibiyetimizle sonuçlanmış. Maç sonucuna buradan ulaşabilirsiniz.)
helalin var kardeşim..
YanıtlaSil